Najstarsze znaleziska miedzi pochodzą sprzed
ponad 9000 lat i są to fragmenty detali jubilerskich. W tym czasie ten
materiał wykuwany był z naturalnych złóż czystej miedzi.
Podstawowe metody wydobycia i przeróbki tego metalu
rozwinęły się pomiędzy końcem epoki kamienia, a wczesną epoką brązu,
stąd okres ten jest często nazywany epoką miedzi. Sztuka jej wytapiania
z rud zawierających siarczki i tlenki rozwinęła się w Azji, w wyniku
czego wzrosło jej znaczenie jako surowca.
W regionie starożytnego Egiptu archeolodzy odkryli otwory wiercone w blokach granitu za pomocą miedzianych wierteł. Systemy odwadniające wykonane z kutej blachy znajdowano w świątyniach towarzyszących piramidom. W latach między 3200 p.n.e. i 1160 p.n.e. Egipcjanie posiadali państwowe kopalnie miedzi, w których prowadzili intensywną eksploatację i przeróbkę.
Nazwa epoki brązu pochodzi od stopu miedzi i cyny. Najwcześniej datowane znaleziska mają bardzo niską zawartość cyny, która zwiększała się stopniowo aż do ok. 14 % – norma z około 2500 p.n.e. Miedź przez długi czas pozostawała najważniejszym metalem, nawet po rozwinięciu się metod przetwarzania żelaza. Była ważnym metalem w systemie monetarnym Imperium Rzymskiego. Rzymianie używali sztab z brązu jako środka płatniczego od ok. 500 p.n.e.
Ustanowiona prawem równość określała, że 1 krowa = 10 owiec = 100 funtów brązu. Około roku 300 p.n.e. pojawiły się ostemplowane sztaby brązu ważące jeden funt miedzi. Przez stemplowanie sztab państwo gwarantowało czystość metalu i wagę. Z czasem uznano niepraktyczność sztab do celów handlowych i wprowadzono bicie monet. Od tego momentu złoto, srebro i miedź na wiele stuleci uznano za podstawę systemów monetarnych.
W średniowieczu miedź była stosowana do wytwarzania wyrobów jubilerskich i przedmiotów codziennego użytku. Stała się również wysoko cenionym metalem w chemii. Począwszy od XIII wieku metalurgia stała się dla chemików obszarem eksperymentalnym i odkryli nowe zastosowania dla siarczanów metali szlachetnych. W średniowieczu wydobywano w Niemczech duże ilości miedzi, która była używana do wytwarzania brązu, tombaku, mosiądzu, a także na pokrycia dachowe.
Miedź od dawna odgrywa istotną rolę w przemyśle samochodowym. Bez miedzianych podzespołów elektronicznych nie byłoby możliwe inteligentne zarządzanie silnikiem i przeniesieniem napędu. Rozwój energooszczędnych silników i samochodów hybrydowych jest od niej uzależniony. Silnik samochodu hybrydowego zawiera około 50 kg tego surowca. Jaki wniosek? Zapotrzebowanie na ten metal nadal będzie wzrastać.
W regionie starożytnego Egiptu archeolodzy odkryli otwory wiercone w blokach granitu za pomocą miedzianych wierteł. Systemy odwadniające wykonane z kutej blachy znajdowano w świątyniach towarzyszących piramidom. W latach między 3200 p.n.e. i 1160 p.n.e. Egipcjanie posiadali państwowe kopalnie miedzi, w których prowadzili intensywną eksploatację i przeróbkę.
Nazwa epoki brązu pochodzi od stopu miedzi i cyny. Najwcześniej datowane znaleziska mają bardzo niską zawartość cyny, która zwiększała się stopniowo aż do ok. 14 % – norma z około 2500 p.n.e. Miedź przez długi czas pozostawała najważniejszym metalem, nawet po rozwinięciu się metod przetwarzania żelaza. Była ważnym metalem w systemie monetarnym Imperium Rzymskiego. Rzymianie używali sztab z brązu jako środka płatniczego od ok. 500 p.n.e.
Ustanowiona prawem równość określała, że 1 krowa = 10 owiec = 100 funtów brązu. Około roku 300 p.n.e. pojawiły się ostemplowane sztaby brązu ważące jeden funt miedzi. Przez stemplowanie sztab państwo gwarantowało czystość metalu i wagę. Z czasem uznano niepraktyczność sztab do celów handlowych i wprowadzono bicie monet. Od tego momentu złoto, srebro i miedź na wiele stuleci uznano za podstawę systemów monetarnych.
W średniowieczu miedź była stosowana do wytwarzania wyrobów jubilerskich i przedmiotów codziennego użytku. Stała się również wysoko cenionym metalem w chemii. Począwszy od XIII wieku metalurgia stała się dla chemików obszarem eksperymentalnym i odkryli nowe zastosowania dla siarczanów metali szlachetnych. W średniowieczu wydobywano w Niemczech duże ilości miedzi, która była używana do wytwarzania brązu, tombaku, mosiądzu, a także na pokrycia dachowe.
Miedź od dawna odgrywa istotną rolę w przemyśle samochodowym. Bez miedzianych podzespołów elektronicznych nie byłoby możliwe inteligentne zarządzanie silnikiem i przeniesieniem napędu. Rozwój energooszczędnych silników i samochodów hybrydowych jest od niej uzależniony. Silnik samochodu hybrydowego zawiera około 50 kg tego surowca. Jaki wniosek? Zapotrzebowanie na ten metal nadal będzie wzrastać.